Zihin felsefesi, zihin, zihinsel olaylar, zihinsel işlevler, zihinsel özellikler, bilinç ve bunların fiziksel bedenle, özellikle beyinle ilişkilerini inceleyen felsefenin bir alt araştırma koludur. Bedenin zihinle ilişkisi bakımından zihin-beden sorunu, zihnin doğası ve onun fiziksel bedenle ilişkili olup olmadığı gibi diğer sorunlara rağmen, zihin felsefesinin merkezinde yer alan bir sorun olarak görülmektedir.
İkicilik (dualism) ve tekçilik (monism) zihin-beden sorununun çözümüne yönelik iki büyük düşünce ekolüdür. İkicilik, Platon, Aristotales ve Hint felsefesindeki Sankhya ve Yoga ekollerine kadar geri götürülebilir. Ancak sorun en kesin olarak 17. yüzyılda Descartes tarafından formüle edildi. Töz ikiciler (substance dualist) zihnin bağımsız bir töze sahip olduğunu savunurlar. Nitelik ikiciler (property dualist) ise zihnin farklı özelliklere sahip olmakla birlikte ayrı bir tözü olmadığını iddia ederler.
Tekçilik (monism) ontolojik olarak zihin ve bedenin ayrı olmadığını iddia eder. Bu görüş Batı felsefesinde ilk kez MÖ 5. yüzyılda Parmenides tarafından dile getirilmiş, daha sonra 17. yüzyılda rasyonalist Baruch Spinoza tarafından da benimsenmiştir.
Kaynak: http://tr.wikipedia.org/wiki/Zihin_felsefesi
1. İkicilik (Dualism)
- Töz İkiciliği (Substance Dualism)
- Nitelik İkiciliği (Property Dualism)
2. Tekcilik (Monism)
2.1. İdealizm (İdealism)
2.2. Maddecilik (Materialism)
a. Davranışçılık (Behaviorism)
b. Doğacılık (Naturalism)
c. İşlevselcilik (Functionalism)
- Folk Psikolojik İşlevselciliği
- Makine Tablosu İşlevselciliği
- Yapay Zekâ İşlevselciliği
- Homoncular İşlevselciliği
d. İndirgemecilik (Reductionism)
e. Bütüncülük (Holism)
f. Bağlantıcılık (Connectionism)
g. Hesaplamacılık (Computationalism)
h. (Emergentism)
i. Elemecilik (Eliminationism)